Soul House /Zielshuis – Black Death - Idriz Jossa’25

Black Death is een krachtig voorbeeld van hoe hedendaagse kunst verweven raakt met collectieve herinnering en religieus erfgoed. In het werk van Idriz Jossa wordt dat verleden niet alleen herdacht, maar ook visueel tot leven gebracht via symboliek die resoneert met zowel historische als hedendaagse thema’s.

Soul House /Zielshuis, is een muurkapel gebouwd zodat de ziel van de overledene er in zou kunnen voortleven.
Materiaal: plexiglas, transparant-wit.

Black Death /Zwarte Dood, is een sculptuur als reflectie op de pest in Aarschot en hedendaagse epidemieën.
Materiaal: polyester, wortelhout, plastiek, epoxy, olieverf. 30 x 45 x 30 cm.

De ‘Zwarte Dood’ — zo werd de pest genoemd die tussen de 15de en 17de eeuw Europa en ook Aarschot zwaar trof. Het hedendaags kunstwerk Black Death’25 van Idriz Jossa grijpt terug naar deze duistere periode uit de geschiedenis, maar brengt tegelijk een actuele, visueel krachtige interpretatie.

De sculptuur toont een doodskop met tentakelachtige poten — een hybride, bijna buitenaards wezen dat tegelijk doet denken aan een virus. De tentakels suggereren beweging: het beeld ‘loopt’, net als de pest zich ooit razendsnel door de stad verspreidde. Diezelfde dreiging en ongrijpbaarheid zien we ook in recente epidemieën zoals corona, waarmee Jossa een brug slaat tussen verleden en heden.

• De pest wordt veroorzaakt door een bacterie, namelijk de Yersinia pestis.
• Corona (COVID-19) wordt veroorzaakt door een virus, het SARS-CoV-2-virus.

Het belangrijkste verschil is dat bacteriën levende micro-organismen zijn die zichzelf kunnen vermenigvuldigen, terwijl virussen alleen kunnen "vermenigvuldigen" door een gastheercel te kapen. Daarom werken antibiotica tegen de pest (mits op tijd behandeld), maar niet tegen virussen zoals corona.

Black Death’25 is meer dan een historische verwijzing: het is een artistieke oproep tot reflectie en herinnering. Wat blijft er van collectief trauma over? Hoe geven we betekenis aan eeuwenoude angsten in een moderne context? En hoe gaan we vandaag om met ziekte, dreiging en hoop?

Idriz Jossa presents

Through Rabbit Holes

Expo Leuven - Tweebronnen - 07.02 >< 08.03.2025

De tentoonstelling Through Rabbit Holes van Idriz Jossa is een diepgaande en filosofische verkenning van symboliek, de vergankelijkheid van iconen en de spanningen tussen het moderne en het oude. Het werk onderzoekt de betekenis van het konijn als symbool van vruchtbaarheid, seksualiteit en tijd, waarbij Jossa gebruikmaakt van twee contrasterende representaties van het konijn: het Vlaamse Reus-konijn en de Playboy Bunny.

Symboliek van het Konijn

Het Vlaamse Reus-konijn, oorspronkelijk gekweekt in Oost-Vlaanderen in de 19e eeuw, wordt gepresenteerd als een symbool van natuurlijke kracht, vruchtbaarheid en de agrarische traditie van België. In Jossa’s werk vertegenwoordigt het konijn de “grenzen van het natuurlijke” en roept het beelden op van de verbinding met de aarde en het verleden. De Playboy Bunny, daarentegen, is een iconisch symbool van de seksuele revolutie en de commerciële cultuur van de jaren vijftig. Hij transformeert dit symbool tot het "Fossil (Playboy) Bunny", een sculptuur die de vergankelijkheid van de seksuele allure van de 20e eeuw weerspiegelt. De deconstructie van het Playboy-logo en de transformatie ervan in een fossiel-achtige vorm suggereert dat wat ooit een symbool van verleiding en vernieuwing was, uiteindelijk wordt ingehaald door de tijd en verandert in een object van studie en reflectie.

Vergankelijkheid van Symbolen

Through Rabbit Holes biedt een filosofische reflectie op de vergankelijkheid van symbolen, verlangens en cultuur. Door het konijn als symbool van vruchtbaarheid en seksualiteit te gebruiken, en het tegelijkertijd te presenteren als fossiele sculpturen uit een ander tijdperk, roept Idriz de kijker op om voorbij de oppervlakkige realiteit te kijken. Hij biedt een alternatieve visie op de evolutie, waarin de grenzen tussen het dierlijke, menselijke en plantaardige vervagen, en nodigt uit om na te denken over de universele verbondenheid van alles in het universum. In deze werken lijkt het konijn niet alleen een symbolisch teken van menselijke verlangens, maar ook een voorloper van het leven zelf – een oerbron van creatie die de kijker uitnodigt tot diepere reflectie over het ontstaan van de wereld.

De Fossil (Playboy) Bunny

Een belangrijk onderdeel van de tentoonstelling is de reeks Fossil (Playboy) Bunnies, waarin de iconische Playboy Bunny wordt geïnterpreteerd als een fossiel. Deze transformatie van een symbool van verleiding en seksualiteit naar iets dat doet denken aan fossielen uit een verre toekomst, legt de nadruk op de vergankelijkheid van culturele iconen en symbolen. Het idee dat de Playboy Bunny in de toekomst als een fossiel zal worden gevonden, benadrukt de paradox van het werk: een symbool dat ooit vernieuwend was, wordt nu gepresenteerd als een relic uit een verloren tijdperk. Jossa stelt daarmee de vraag hoe onze symbolen en verlangens zich door de tijd heen ontwikkelen en veranderen, en welke betekenis ze in de toekomst zullen hebben.

Evolutie en Hybride Wezens

Een fascinerend aspect van Jossa’s werk is zijn verwerping van de traditionele, lineaire opvatting van de evolutie, zoals gepresenteerd door Charles Darwin. In plaats van een evolutie die is gebaseerd op de natuurlijke selectie van soorten, creëert hij nieuwe, hybride vormen die de grenzen van wat we kennen uitdagen. Deze hybriden, vaak gepresenteerd als fossielen, lijken de geschiedenis en de toekomst in zich te dragen, alsof ze afkomstig zijn uit een vergeten tijd of zelfs een alternatieve toekomst. Dit idee van een niet-lineaire, chaotische evolutie sluit aan bij het bredere thema van de tentoonstelling: het doorbreken van grenzen en het opnieuw definiëren van de relaties tussen verschillende rijken van leven – van dieren, mensen en planten.

De Revolutie van Plant, Dier en Mens

In zijn werk onderzoekt Idriz een “revolutie” van de natuur, waarin de traditionele scheidingen tussen de rijken van planten, dieren en mensen vervagen. In plaats van een progressieve beweging van eenvoud naar complexiteit, stelt Jossa een dynamisch, nietlineair proces van verbinding en transformatie voor. Deze visie op evolutie weerspiegelt de chaotische en onverwachte manier waarop nieuwe verbindingen tussen verschillende levensvormen kunnen ontstaan, zonder vast te houden aan de klassieke opvattingen van natuurlijke selectie.

Through Rabbit Holes biedt een poëtische en filosofische verkenning van de vergankelijkheid van symbolen, verlangens en de menselijke geschiedenis. Door het konijn als symbool van vruchtbaarheid en seksualiteit te gebruiken en het te presenteren als een fossiel-achtig object, roept hij de kijker op om na te denken over de tijdelijkheid van alles – van culturele iconen tot de diepste menselijke verlangens. Jossa’s werk biedt een alternatieve visie op evolutie en verbindt verleden, heden en toekomst in een dynamisch en chaotisch proces van transformatie en verbinding. Het is een uitnodiging om voorbij de oppervlakkige realiteit te kijken en de diepere, tijdloze aspecten van het bestaan te onderzoeken.

Meet & Greet

Idriz Jossa gebruikt de bolhoed in zijn werk, die een knipoog is naar de invloed van kunstenaar René Magritte. De ’Meet & Greet’ die hij in de expo brengt, een “groet” met een bolhoed en bunny oren, strikje en konijnenstaart, is een speelse maar diepzinnige referentie naar de complexiteit van de symbolen die we gebruiken om menselijke ervaringen en de natuur te begrijpen. Deze hybride attributen versterken de absurditeit van de menselijke zoektocht naar betekenis in een steeds complexere en onbegrijpelijkere wereld. De combinatie van speelsheid en ernst in Jossa’s werk nodigt de kijker uit om niet alleen de symbolen te bestuderen, maar ook hun betekenis en de manier waarop ze worden geïnterpreteerd in verschillende contexten.

Galerij Artisjok stelt voor in KUNSTENCENTRUM RERUM NOVARUM

DE DINGEN

De eerste tentoonstelling in het nieuwe cultuurcentrum Rerum Novarum brengt het werk van twee kunstenaars samen: Idriz Jossa en Wim Hermans.

Idriz Jossa studeerde eind jaren tachtig af aan de Modeacademie in Antwerpen en werd in die tijd bekend als de ontwerper van ‘New Beat fashion’ en van zijn in 2006 gehypte collectie ‘Clochard de Luxe’. Zijn 25 jaar lange verleden in de modewereld is nog merkbaar in de kunstvoorwerpen die hij nu presenteert. Enerzijds toont hij gedeconstrueerde etalagepoppen die hij aankleedt – hoewel niet met kostuums - alsof het modellen waren en die zo een treffende indruk nalaten. Anderzijds maakt hij kleine modellen met accessoires, samengesteld uit plastiek, rubber of polyester, en die de kijker verwonderen door het verrassende spel van verschillende onderdelen die bijeengebracht werden. Vaak is een wat verontrustende samenhang van tegenstellingen het resultaat. Eigenlijk verbeelden zijn ‘provocative sculptures’ de chaos en de waanzin die het leven van de jongste jaren zijn gaan beheersen, door zijn veelheid, verwarring en razende snelheid. Hij ziet ze als vrijheidsstrijders voor wat we op dat vlak de voorbije jaren overleefd hebben of wat we zullen blijven ondervinden. In al hun absurditeit vertonen ze ook iets grappigs en ironisch. De modellen vertellen over het mens zijn, de blakende extraversie van de figuren toont ook hun kwetsbaarheid. Tegelijk zijn ze bedoeld als tegengewicht voor de chaos en uiteindelijk ook als uiting van gevoeligheid en schoonheid, want Idriz Jossa wil zich ondanks alles een estheet blijven noemen. Hij toont er in première ‘The Philosopher’, een in 3D geprint hoornhoofd.

Wim Hermans maakt beelden, kijkkasten en installaties met gebruikt en verweerd materiaal dat hij op rommelmarkten en in kringloopwinkels recupereert, waaronder als het meest opvallend hoorns, dierenschedels en -tanden, doodskoppen en religieuze en Afrikaanse beelden. In alle soorten materialen – ook in kruisbeelden, etalagepoppen, glazen stolpen, kaders en kastjes - ziet hij mogelijkheden om ze geheel of gedeeltelijk opnieuw onder te brengen in een ander geheel. Soms met een humoristische, soms met een macabere inslag. Soms met een vage verwijzing naar het dadaïsme of absurdistische kunst, maar altijd confronterend of uitdagend in zijn nieuwe combinatie en constellatie. In zijn kijkkasten zet hij samenstellingen van dingen te kijk, niet om iets anders uit te beelden dan wat ze zijn, maar om ze nadrukkelijk te laten zijn wat ze zijn. Wim Hermans kijkt met een andere blik naar afgedankte dingen, en met enige verwondering naar de andere wereld die ze verzaagd en opnieuw geassembleerd kunnen bevolken.

Idriz en Wim geven een voorbeeld van hoe je naar de dingen en de wereld van de dingen kan kijken aan de verraste, soms geamuseerde en soms op zijn vervreemding betrapte toeschouwer.

De tentoonstelling ‘De dingen’ loopt in het kunstencentrum Rerum Novarum van Galerij Artisjok aan de Antwerpsestraat 35 van 19 maart tot 24 april 2022, van donderdag tot zondag telkens van 14 tot 18 u.

Jungle of Eden – The Rumble 2020

Skin Hunger – Portraits without Skin (The Rumble #1)

In Skin Hunger – Portraits without Skin, Idriz Jossa shows the first series of Print-Paintings from the broader series entitled Jungle of Eden, The Rumble. He does so in the hybrid style with which he increasingly distinguishes himself; a combined form in which the digital presents a radical challenge to the analogue and where contrast is in the first place a state, the condition that characterises our existence.

In Skin Hunger – Portraits without Skin, Jossa reflects on the necessity of touch. What happens to a person when circumstances restrict physical interaction or even make it impossible? What remains of our skin when it has to relinquish contact with another skin? These portraits display a concern driven by a genuine fear, with faces stripped and twisted. They expose what is going on beneath the skin, and show how physical detachment corrupts the being.

But much as the series appears to be linked to what we are currently enduring – the forced distancing that makes all touch impossible – the subject it deals with has been latent for much longer; it is expressed in the fact that we ever more frequently encounter our fellow beings through a screen. Are we heading for a future where the caress can only exist as a ‘swipe’? This is a question that Jossa deliberately underlines by using a 9:16 format for some of the portraits, a reference to the screen of the smartphones that are increasingly our window on the world, the portal that connects us to others.

The decision to present the portraits in the first place as Print-Paintings can also be understood in this light. In their digital state, they already embody the ultimate oil painting on canvas, which is consistently the next step in Jossa’s distinctive method. Yet they can be no more than an indication, a foretaste of what is to come. This questions the position of the artist in a virtual space and explores the margins of the digital representation of the work. Is this a substitute or a phase in its own right? What is the value of the impassive pixel compared to the manual brushstroke?

Jungle of Eden – The Rumble 2020

PS.

Wie zich over de toestand van de wereld buigt, zich zorgen maakt over wat daar gebeurt en beweegt, vooral nieuwsgierig is naar wat volgt; een kunstenaar die zich inlaat met het verloop van de dingen weet zich soms omringd door zijn eigen voorspellingen. Vandaar dit postscriptum, een nagedachte die al in de formulering vervat was en er daarom aan voorafgaat.

Want voor Jossa is de crisis die ons huidige samenleven treft wellicht evengoed een verrassing. Toch vind je ze in deze reeks al terug, belicht hij er indicaties die momenteel onheilspellend naar voren treden. Het lichaam dat zowel broos is als verdacht, dat tegelijk in nood verkeert en de rampspoed introduceert: het is die intrinsieke dubbelzinnigheid die Jossa’s mensbeeld typeert. Jungle of Eden, The Rumble 2020 geldt zo des te meer als een aanklacht die troost biedt, een waarschuwing die zich aan de hoop hecht.

“Enter my unlimited illusions – kom binnen!”

Met zijn reeks Jungle of Eden, The Rumble (2020) voegt Idriz Jossa een nieuw hoofdstuk toe aan zijn divers en uitgebreid oeuvre. Hij zet er een manier van schilderen verder die hij zichzelf heeft aangeleerd, maar die hij met een verleden in de mode en de populaire visuele cultuur vooral naar zijn hand heeft gezet: eigenzinnig en hardnekkig. Jossa zegt:“Ik toon de wereld zoals ik haar beleef. Als kunstenaar ben ik almachtig en weerloos tegelijk”. Sowieso is niets vrijblijvend.

“Beelden volgens de emotie van een computer.”

Idriz Jossa werkt met tegenstellingen. Of toch met die dingen die doorgaans als tegenovergesteld worden begrepen. Het uit zich in de handelingen en de gedachten. Het toont zich in de manieren waarop een beeld tot stand komt, hoe het vorm en betekenis vindt. Werkelijkheid en virtualiteit, het manuele en het automatische; cultuur en natuur, verleden en toekomst; utopie, dystopie, inferno of paradijs. Hij werkt zowel met passie als met verslagenheid, met moed en met wanhoop. Trekt aan en stoot af. Hij werkt met toeval en met geprogrammeerde algoritmes, met varkenshaarpenselen en geavanceerde software.

Nochtans speelt hij ze nooit tegen elkaar uit, die zogenaamde tegenstellingen. Hij laat ze met elkaar interageren tot er een bewust ambigue ruimte ontstaat. Een wereld waarin niets nog is wat het lijkt en tegelijk zichzelf bevestigt. Het is een gevolg van de complexe chaos waarin we ons bevinden, de veelheid en de diversiteit; de snelheid waarmee alles zich aanbiedt, voorbijraast, overrompelt. Jossa zoekt die chaos op. Hij erkent haar als de toestand die ons typeert en bepaalt. Zijn werk moet dan ook worden gezien als het werk van een antropoloog. Een mens-schilder die zichzelf en de ander onderzoekt en observeert. Wat hij ziet vertaalt hij, wat hij leert communiceert hij. Ook het dier komt daarin vaak naar voren, het beest in de mens. Want de mens is een dier, bij gelegenheden uitermate bloeddorstig, het wreedste beest van allemaal.

“We komen willens nillens huilend ter wereld. Ook of we met ons gat in de boter of in de shit vallen is zelden een keuze.”

Jossa deinst er niet voor terug om de waanzin van de wereld te onderkennen, haar onverholen te verbeelden. De absurditeit van hoe we met elkaar omgaan, hoe we samenlevingen inrichten. There’s a rumble in the jungle, wie niet mee is, is gezien – knockout. Jossa is nieuwsgierig in zijn verbijstering. Maar hij veroordeelt niet. Hij oordeelt, zoekt waar de wonden zich bevinden, betast ze, vraagt zich af of ze te helen zijn. Hij zoekt de emoties op, de emoties van de tijd, deze tijd. Bestaat er zoiets als emotionele duurzaamheid? Jossa dringt door. Tracht met zijn beelden vertalingen te maken die zowel het probleem als een antwoord herbergen, het eeuwige conflict dat zich steeds hernieuwt.

De beelden die tot stand komen hebben dan ook vaak een diabolische dimensie, verontrustende aspecten. Het zijn netelige portretten die nooit de geportretteerde verheerlijken. Ze zijn eerlijk, authentiek, kwetsbaar. Maar ze gelden evengoed als een zoektocht naar schoonheid. Ze willen evenzeer verleiden. Een nieuwe schoonheid die zowel het lijden als de hoop bevat. Een eigen omgang met wat schoonheid is, kan zijn, kan worden. En de chaos vindt er ook rust. In de typerende zwarte contourlijnen die Jossa – beïnvloed door Appel en Picasso – consequent hanteert. Ze bakenen af, isoleren. Ze vestigen de aandacht op datgene wat aandacht verdient.

Maar wie zorgvuldig kijkt, komt algauw weer in de verwarring terecht. Want ieder rustpunt is slechts tijdelijk. De werken van Jossa zijn soms prints die zich vermommen als schilderijen, en evengoed omgekeerd. Hij daagt hun respectievelijke mogelijkheden en limieten uit, laat hen van elkanders kwaliteiten profiteren. Tot er een eigen beeld- en vormentaal verschijnt, waarin ook abstractie en figuratie elkaar vinden. Net zoals hij dal al deed bij zijn vorige reeksen: Les Demoiselles d’Avignon, The Apocalypse en Le Déjeuner sur L’herbe –Impressions.

Jungle of Eden –The Rumble 2020

Skin Hunger –Portraits without Skin (The Rumble #1)

Met Skin Hunger – Portraits without Skin toont Idriz Jossa een eerste serie Print -Paintings uit de overkoepelende reeks Jungle of Eden, The Rumble. Hij doet dat in de hybride stijl waarmee hij zich steeds nadrukkelijker onderscheidt; een mengvorm waarin het digitale het analoge op een radicale manier uitdaagt en waar de tegenstelling in de eerste plaats een toestand is, de conditie die ons bestaan kenmerkt.

Met Skin Hunger – Portraits without Skin reflecteert Jossa op de noodzaak van de aanraking. Wat gebeurt er met een mens als de fysieke interactie wordt beperkt, door omstandigheden zelfs onmogelijk wordt gemaakt? Wat blijft nog over van onze huid als ze het contact met een andere huid moet ontberen? De portretten tonen een bezorgdheid die door een oprechte angst wordt aangestuurd, de gezichten gevild en verwrongen. Ze leggen bloot wat zich onderhuids afspeelt, tonen hoe de lichamelijke afstandelijkheid het wezen verbastert.

Maar hoezeer de reeks in verband lijkt te staan met wat ons vandaag overkomt – de gedwongen afstand die ieder aanraken onmogelijk maakt – wat ze behandelt sluimert al veel langer; uit zich in hoe we de medemens steeds vaker achter schermen aantreffen. Komen we in een toekomst terecht waarin strelen nog louter als swipen kan bestaan? Het is een vraag die Jossa doelbewust onderstreept door voor sommige portretten een 9:16 formaat te hanteren, verwijzend naar het beeldscherm van de smartphone dat steeds vaker ons venster op de wereld is, het portaal dat ons tot bij de ander brengt.

Ook de keuze om de portretten in eerste instantie als Print -Paintings te presenteren kan daarbinnen worden begrepen. In hun digitale toestand houden ze het uiteindelijke olieverfschilderij op doek – consequent de volgende stap binnen Jossa’s kenmerkende procedure – al in zich. Toch kunnen ze enkel een indicatie zijn, een vooruitblik naar wat komt. Het bevraagt de positie van de kunstenaar binnen de virtuele ruimte, tast de marges van de digitale representatie van het werk af. Is dit een substituut of een autonome fase? Wat is de waarde van de kille pixel in verhouding tot de handmatige penseelstreek?